In de treincoupé was het rustig. Een uiterst nerveuze man kwam binnen met een enorme reiskoffer en ging vervolgens onrustig met zijn ene been zitten bewegen. Er schoof een mevrouw langs die veel documenten bij zich droeg en iemand zat met vrij luide stem te telefoneren. In het Spaans. Toen de trein wegreed hoorde ik achter me iemand die de kaartjes wilde zien. Ik dacht de conductrice. Maar een oudere dame met verward gelig haar en een oversized rode jack stond bij me. Of ik mijn kaartje wilde tonen in verband met een reizigersonderzoek. Ik zei ‘nee.’
‘Kaartje!’ riep iemand achter de rode-jas-mevrouw. Dat was wel de conductrice. Een volle dame met knalroze lipstick keek me zwaar geërgerd aan. Ik liet mijn kaartje zien. Ze had even problemen met het toestel maar gaf het kaartje erna weer terug.
‘Waarom laat jij je ov kaart niet zien aan mijn collega?’
Het was geen open vraag. Ik werd veroordeeld waar ik zelf bij zat.
‘Ik hoef niet mee te doen aan allerlei onderzoeken, mevrouw. Ik word al veel te veel geregistreerd.’
De conductrice snoof. Belachelijk vond ze het. Ik niet. Ik vond het helemaal niet belachelijk. ‘Het is al idioot genoeg dat de NS mee kan kijken met mijn reis. Dat lijkt me in strijd met de Wet Bescherming Persoonsgegevens. Jullie kunnen via tabbladen naam, geboortedatum, type abonnement, saldo en de laatste tien transacties zien ongeacht welk vervoersmiddel gebruikt wordt. Toch?’ Ik keek haar vragend aan.
Ze klakte met haar tong. Ze vond me een wijsneus. Er was niets wijsneuzerigs aan. Het was de keiharde waarheid.
‘En waar ik kán weigeren, doe ik dat.’ (En nou optieven, dacht ik.)
Ze droop af. Mopperend. Ze was al gepikeerd toen ze de nerveuze man trof. Geen geldig kaartje. Toen was hij de lul. Maar ja, hij wist natuurlijk zelf ook wel dat het niet mocht, zwartrijden. Ik stopte mijn ov chipkaart weer in mijn jaszak. Een dag later lees ik in de online krant dat onze volksvertegenwoordigers het referendum over de sleepwet kwestie willen negeren. …
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
4 reacties op “‘Waarom laat jij je ov kaart niet zien aan mijn collega?’”
Die mensen zijn simpelweg naïef. Denken waarschijnlijk dat de aarde plat is.
Suggereren dat het collega is (met dan zelfde bevoegdheden) is onjuist. Enquêteurs werken vaak bij ingehuurd bureau.
In verleden zo vaak onjuiste antwoorden van dit soort gehad (kunnen vaak niet vertellen wat met info gebeurt, of soort ‘druk’ uitoefenend dat je moet meewerken) dat ik hier in trein nooit meer aan meewerk.
@Sytske: en dan die discussies als je weigert … pff …
Vreemd. Zat vorige week ook in een trein waar het reizigersonderzoek werd gehouden. Maar hier een uiterst beleefde jongeman (student, schat ik), die mij vriendelijk toch een fijne dag wenste nadat ik zei niet te willen meewerken.
Een aantal oudere mensen die wel ja zeiden – de enigen die niet heel de reis alleen maar met hun mobiel zitten te kutten en waarschijnlijk blij met wat afleiding -, hoefden geen kaart te laten zien, kregen alleen een formulier en mochten na invullen de pen houden.