Op de verjaardag was het opeens een beetje gespannen. Het onderwerp politiek kwam voorbij. ‘De grootste ruzies gaan meestal over twee dingen: godsdienst en politiek.’ zei iemand naast me en knipoogde erbij. We zaten aan de overkant van het gesprek maar konden het precies horen. ‘Dit kabinet is democratisch gekozen hoor!’ Met andere woorden: zo is het, niet anders, eigen schuld dikke bult. De vrouw trok haar neus op. ‘Van mij mag ie vallen!’ Maar de meneer in kwestie was het er niet mee eens. Allesbehalve.
Bij de man gingen de armen over zijn volle buik. De vrouw begon opgefokt heen en weer te bewegen met haar ene voet in een felrode pump. Het ene argument vloog over de andere heen als een kanonschot dat probeerde het doel te raken. Het was een welles-nietes spel. Ik vond het fascinerend. Het leek op een tenniswedstrijd. De bal vloog heen en weer. Nu jij weer. Pats. Nu jij weer. Maar de hakken stonden al zodanig in het zand dat er eigenlijk geen gesprek gaande was. Het was een discussie zonder eind.
De vrouw nam een hap adem en boog voorover om van haar witte wijn te drinken. Ze dronk een grotere slok dan haar mond kon vullen. Ze morste een beetje langs de krul van haar lippen en ving het vocht op met haar trillende hand. Hij draaide zijn hoofd weg. Zijn mond was een dikke streep. Hij was niet van plan een centimeter toe te geven of te luisteren naar haar rustige uitleg. Zij liet het er maar bij. ‘Lekkere wijn.’ zei ze tegen de gastvrouw. ‘Ja, hè.’ zei de gastvrouw.
(Fundamentele verschillen. Hoe overbrug je die?)
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ha mooie observatie!
@Agnes: ;-)