Terwijl de saxofonist klanken door het nogal warme vertrek blies wipten oudere voeten mee op de maat. Men dronk bier en wijn. Er zat een mevrouw met een zware knot op haar hoofd voorover geleund. Tot mijn verbazing haalde ze een klein flesje witte wijn uit haar tas en zette de hals aan haar mond. Voor mij zat een oudere vrouw opnames te maken met haar mobiele telefoon. Met trillende handen. Toen het pauze werd stond een man op en wilde langs me heen. Het was er zo smal. Doordat er veel ronde buiken tegen tafels duwden konden de stoelen niet verder naar voren. Mijn glas rode wijn stond in het midden van de houten tafel. En nog wist de man mijn glas rode wijn om te gooien.

‘Oh, eh, sorry.’ zei hij tegen de perfect geklede man die naast vriend zat. Hij droeg een smetteloos wit overhemd. Zijn witte overhemd was nu rood gekleurd. De man wilde vervolgens zijn weg voortzetten naar de bar. ‘Dit is niet zo netjes hè?’ riep de man nu verontwaardigd. Hij stond op. Vriend depte ondertussen met een servetje de rode wijn van de tafel. Mijn glas was zo goed als leeg.

De man die het glas had omgestoten haalde zijn schouders op. Alsof hij wilde zeggen: Ja, kan gebeuren. Deal ermee. Ik ga nu bier halen bij de bar. De man met zijn geknoeide overhemd liep naar het toilet.

‘Rode wijn krijg je er niet meer uit.’ mompelde zijn vriendin bij ons aan tafel.

De partner van de knoeiende man draaide zich om.

‘Je kunt zo’n flesje kopen bij de drogist, speciaal voor rode wijnvlekken.’ En draaide zich weer om.

Na een tijdje kwam de man met sjieke overhemd terug.

‘Kijk, ik begrijp wel dat je per ongeluk iets omstoot. Dat kan iedereen gebeuren. Maar die achteloze reactie.’

De knoeiende man kwam na een tijdje weer terug en zette een rode wijn voor me neer. De man met de natte overhemd kreeg een biertje. Zijn partner een chardonnay. Het was toch een uiterst ongemakkelijke situatie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.