De uitnodiging voor #mijnmoment kwam eigenlijk op een verkeerd moment. Meestal schrijf ik een stukje en weet meteen wat ik moet vertellen. Dit jaar buitelde ik over de vele kleine en grote momenten. Ik weet dat sommige uitgenodigden lichtjes smokkelen maar daar voelde ik me niet goed bij dus ik sloeg de uitnodiging af. Maar het moment van 2017 kwam dus afgelopen weekend. Mijn familie was op bezoek. Er werd gegeten en gedronken en gebabbeld en mijn verjaardag werd nog even gevierd.
Q was er ook. Hij was groter gegroeid, dat zag ik wel. Hij manoeuvreerde zich op zijn rug en buik langs de tafel en stoelen, schoof onderweg de ukelele op de steun bijna om en een plant en zette zich met zijn voeten fel af zodat hij een kwartslag draaide als een tol. Als hij het in zijn bol had draaide hij telkens een kwartslag rond en leek het alsof hij breakdancete. Hij rolde, schoof en bewoog met een snelheid waar je u tegen zei.
Het kind was niet moe te krijgen. Beter gezegd, hij was best wel moe maar hij zei ‘Nee! Nee!’ als we vroegen of hij niet moest slapen. Toen we in de avond zouden gaan eten gaf zijn moeder met een speciale tuitbeker wat water. Dat was onder andere in de weken ervoor geoefend met de specialisten in de St.Maartenschool. Ik zat tegenover hem en moedigde hem aan. Nog een slok. Dat is vier. Nog een slok. Dat is vijf. Na een korte pauze wilde hij nog een slok. En nog een. En we telden misschien wel elf slokken water. Het moment kwam toen hij ons aankeek en een hele brede glimlach op zijn gezicht kreeg. Hij keek naar mama, naar papa, naar oma en naar mij. Kijk, ik kan dit. Goed hè, van mezelf. Heb je het gezien? Ik dronk heel veel slokken water! Ik kan dat, heb je het gezien?
Het is goed af en toe om trots te zijn op wat je hebt gepresteerd. Ik ging dit heel goed onthouden.
Alle brieven aan Q staan hier.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
2 reacties op “Kijk, ik kan dit. Goed hè, van mezelf.”
Hoe mooi is dat. Dank voor het delen Karin.
@Liesbeth: graag gedaan!