Met een gelovige een discussie voeren over het wel of niet bestaan van het hiernamaals is natuurlijk onbegonnen werk. ‘Alles is voor later.’ ‘Welke later?’ Het woord hiernamaals werd niet uitgesproken maar het ging over daar waar het allemaal goed en verlicht was. Ik kon de voor mij kromme beredenering vanuit andermans standpunt redelijk begrijpen maar tegelijkertijd begreep ik niet waarom men ‘spaarde’ voor later en het nu, vandaag en morgen niet belangrijk genoeg vond. Beknibbelen, ophopen en wegleggen.
Genot, plezier, de fijne tijdelijkheid van een diner of een cadeau werd gezien als verspilling en dat begreep ik niet. Ook al zou er een hiernamaals zijn was het toch zaak om nu zo goed mogelijk voor jezelf en anderen te zorgen? Bovendien kon je je cash niet uitgeven in de hemel.
En toen las ik op het Twitteraccount van de NOS dat die vriendelijke journalist Joost Karhof was overleden. Plotseling. Ineens. Poef, weg. Over. En maar vier jaar ouder dan ik. Een jaar jonger dan mijn vriend en even oud als sommige vrienden. ‘Dat leert ons dat we alles eruit moeten halen wat erin zit.’ mompelde ik. Vieren, genieten, elkaar zien en spreken en herinneringen maken. Maar ook dat was een lastige discussie met een gelovige die geloofde in een hiernamaals en alles spaarde voor na de dood.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Geef een reactie