Het regende tegen de vieze ramen van de tram toen ik ’s avonds naar huis ging. Door het raam zag ik troebele lampjes van buiten en passeerde de tram het station. Het was koud en nat.
Naast me zat een meisje te bellen. Ze leunde half met haar gezicht tegen het koude raam. Ik deed er mijn best niet voor, ze sprak gewoon luid, ik verstond alles wat zij te bespreken had. Zelfs wat de ontvanger vertelde hoorde ik zonder moeite. De ontvanger vroeg wat ze vanavond ging doen.
‘Ik ga cocoonen op de bank.’ zei het meisje.
‘Wat?’
‘Ik ga cocoonen op de bank.’ zei het meisje.
De ontvanger had blijkbaar geen idee wat dit betekende.
‘Niets doen en op de bank liggen. Met een dekentje. Filmpje kijken. Cocoonen!’
Ik vond dat een zeer goed idee.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.