Het jonge meisje luisterde eerst aandachtig. Ze knikte met haar hoofd, vol begrip, maar later kwam de klad erin, zag ik van een afstandje. Ik was bezig met andere dingen en observeerde het tafereel. Ze legde eerst haar hand onder haar kin en wang maar verplaatste het onder haar kin en draaide even haar hoofd weg. Het nog jongere kind bleef maar doorpraten. Zijn verhaal, als het aan hem lag, was interessant genoeg. Hij gebaarde terwijl hij sprak maar zij keek van haar schoenen omhoog naar buiten. Meer non verbale actie was niet nodig als je het mij vroeg.
‘Sorry dat ik je onderbreek.’ zei ze en hield haar hand op.
Hij stopte met praten.
‘Sorry, maar ik vind het totaal niet interessant wat je vertelt. Ik wil je niet beledigen maar ik vind het echt niet boeiend.’
Hij bleef even stil, hakkelde toen wat.
‘Ja, sorry, ik ben geen goede verteller maar ik ben wel een goede prater.’
Ik glimlachte. Deze kon ze in haar zak steken.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik schoot in de lach!
@Liesbeth: ik ook toen ik het hoorde! en ik dacht ook: high five! :-)