Ik zat bij de fysiotherapeut op een stoel in een klein kamertje met naast mijn stoel een massage tafel met een rood kleed er overheen. ‘De volgende keer ga je liggen.’ zei hij. De man zat achter me en was druk bezig een bepaalde spier soepel te maken. De spier was vast gaan zitten. Het had zijn wortels in de grond, mijn lijf, vastgezet. Het moest losgewoeld als de grote boom die ik uiteen gesplit zag op het Koningsplein toen ik er ’s ochtends naartoe liep in de letterlijke takkenregen en rukwinden. Ik had mijn capuchon opgedaan om de takken te weren maar de wind rukte mijn capuchon weer af.

Naast de kamer waar ik rustig mijn lijden zat te ondergaan – het was pijnlijk om die spier los te maken – hoorde ik een rasechte Hagenees met luide stem praten. Mijn fysiotherapeut schoot in de lach. ‘Het zijn zulke lieve oude mensen. Ze komen altijd met z’n tweeën terwijl hij geholpen moet worden. Ze zijn geboren en getogen Hagenezen. Praten keihard. De laatste keer liep ik door de gang langs hun kamer en hoorde die man zeggen: ‘Krèg nâh tietuh!’ Er was blijkbaar ook een spier in zijn lijf soepeler gemaakt.

Mijn fysiotherapeut stond op en pakte met twee handen mijn hoofd vast. ‘Ik ga even draaien en trekken, doe zelf even niets.’ Hij trok mijn hoofd naar links en toen weer naar rechts. Mijn nek kraakte. ‘Laatst had ik hier een sjieke oudere vrouw. Compleet met plooirok en schoenen met flosjes en ze droeg een paarlen ketting.’ Hij duwde mijn nek naar rechts. ‘Ik ging haar vertellen wat ik ging doen en dat ze misschien wat pijn kon voelen. Ze neemt plaats op de behandeltafel en ik begin. Roept ze ineens heel hard: ‘Kut!’ Ik stopte meteen met de behandeling. ‘Och,- zei ze, totaal geschrokken -‘Het floepte er zomaar uit.’ Je maakt wat mee.’

‘Zo.’ zei hij toen en klopte me op beide schouders. ‘Volgende week weer dezelfde tijd?’

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.