Er stond een man met zijn gezicht en ogen gesloten in het zonlicht. Zijn handen waren diep verstopt in grote jaszakken. Hij stond bij een groepje mensen op het trottoir aan een straat maar leek zich niet te bekommeren om het gesprek. De groep was druk en sprak met gebaren met elkaar. Hij stond met zijn rug naar hen toe en hield zijn hoofd omhoog. De zon streelde seconden lang zijn gelaat.

Het was best mooi om te zien hoe iemand, in een drukke luidruchtige groep, zich totaal kon isoleren met zijn gedachten vogelvrij. De woordenstroom golfde langs hem heen. De geluiden vervormden en dreven weg. Het geroezemoes werd zomaar afgestompt.

Er stond een vrouw naast hem die zich omdraaide toen een auto de weg in reed. Daarna draaide zij zich weer terug en bekeek zijn gesloten ogen en zijn haren die meedeinden met de wind. Ze glimlachte bij het zien van zijn glimlach. Het leek op een beetje vrijheid.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.