Er was niemand in de winkel toen ik met mijn cadeautje naar de toonbank liep. Er stond een jongedame achter de toonbank met een hele brede glimlach.

‘Is het een cadeau?’

Ik knikte.

‘Maar je hoeft het niet voor me in te pakken, hoor. Ik kan het thuis inpakken.’

‘Nee, nee, geen sprake van! Ik pak het in hoor. Ik heb mooi inpakpapier.’ Ze pakte een vel, hield het even omhoog voor goedkeuring en begon driftig te vouwen. Ik wachtte. En wachtte.

‘Oh, beetje te veel papier.’ mompelde ze en zocht een schaar. Ze knipte er een stuk af. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Was dat niet veel?

‘Hè, ik heb er teveel afgeknipt.’ Ze verfrommelde het rode papier en gooide het in de prullenbak. Ze pakte opnieuw een vel papier en knipte er een randje af. Ik hoopte zo dat het niet verkeerd geknipt was.

‘Sorry hoor, ik moet even opnieuw beginnen.’ Weer ging er een rood cadeaupapier de prullenbak in.

Met plakband plakte ze alles dicht. Per kant plakte ze er wel drie stukjes plakband op. Volgens mij zat het nu wel dicht.

Natuurlijk moest er nog een slinger op. Ze haalde twee linten van een rol, felroze en zilver. Ze haalde de scherpe kant van de schaar erlangs voor een krullend effect. Ik had het idee dat ze zo vaak de schaar erlangs haalde dat er weinig lint overbleef.  Ze plakte de lint met dubbele plakband op het pakje.

‘Zo!’ zei ze zichtbaar tevreden. Ik was een kwartier verder. Gelukkig had ik geen haast, hoefde ik nergens naartoe, niet meer naar een afspraak.

‘Nou, bedankt voor het inpakken.’ zei ik en legde het in mijn tas.

‘Graag gedaan hoor. Ik doe het graag en ik had genoeg tijd!’

(Ik heb het cadeautje thuis opnieuw ingepakt. …)

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.