Gisteren zat ik in de trein. Ik keek door het raam naar buiten en mijmerde over mijn bundel verhalen. Ik had een week geleden iemand gevonden die mijn teksten nakeek. Het was frappant want alle twijfels over bepaalde zinnen schreef zij meteen weg. Ik had het dus goed gezien. De overbodigheid van woorden. Ik dacht na over hoe lang ik met schrijven bezig was geweest. Lang. Heel erg lang. Eigenlijk, als ik er goed over nadacht, was ik er een paar jaar mee bezig geweest. ‘Waarom wil je dat?’ zou men vragen. Omdat het moet.
;-)