Op het podium stond een jongeman met een gitaar in zijn hand. ‘Zal ik nu een vrolijker lied spelen?’ vroeg hij aan het publiek. Het publiek was, na drie treurige nummers, wel toe aan een meer uptempo lied. Dus ze beaamden zijn voorstel. De zanger zette zijn capo vast en zette in. Tot mijn verbazing, ik denk ook van de rest van het publiek, haalde hij weer uit met een melancholische wolvenklank. Zijn gezicht kreeg getergde trekken. Buiten was het warm, de zon scheen. Binnen lag de treurigheid als een deken om ons heen. Toen hij klaar was en we uit beleefdheid applaudiseerden, vroeg hij: ‘Zal ik nu een vrolijker lied spelen? Ik doe dit graag in overleg.’
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.