Lieve Q,

Sinds april zie ik je elke week. Ik reis met de trein helemaal naar het zuiden en verheug me erop je te zien. De afgelopen maand moest ik nieuwe dingen leren. Ik moest leren hoe ik jou eten moet geven via de sonde. Ik vroeg aan papa een schema want het was me al meteen duidelijk dat ik veel handelingen moest uitvoeren. Het onthouden van de handelingen lukt me steeds beter. Een vriendin wiens zoontje ook sondevoeding krijgt zei dat ik er twee maanden voor uit moest trekken en dan zou ik de handigheid hebben.

Ik denk dat ik papa en mama hierdoor wat beter begrijp. Ik snap dat de dag zo voorbij gaat omdat ze medicijnen moeten geven, water en melk. Er moet een spuit klaargemaakt worden, het geven van de sondevoeding neemt tijd in beslag. Daarna maak je alles schoon.
Na de ochtendvoeding gaan we vaak even wandelen. Aan het eind van de straat ligt de weg open en daar rijdt een graafmachine. We hebben de graafmachine nu een paar keer aan het werk gezien. Laatst kwam er ook een grote tractor voorbij. De hertjes waren plotseling veel minder interessant. Die graafmachine, die was vet! Vorige week kwam de graafmachine voorbij gereden en toeterde heel kort naar jou. De meneer aan het stuur wist al wie je was. Misschien dat we de volgende keer even moeten zwaaien. Wie weet zwaait hij wel terug!

Even geleden kwam ik bij je toen je vreselijk veel moest hoesten. Je voelde je niet lekker. Door het hoesten spuugde je. Je spuugt sowieso veel. Daar ben je al vaak voor naar het ziekenhuis geweest om te kijken waar dat nou door komt en hoe dat weg kan gaan. Helaas is het roeien met de riemen die we hebben. Het kan ook te maken hebben met je hartje. Het is vervelend. Toen je een enorme hoestbui had was je er zo verdrietig van. Ik troostte je. Als ik íets kon doen dan kon ik je troosten. Je was even later uitgehoest en legde je hoofd op je armen. Je was zo moe. Het is zo zwaar voor jou. Ook voor papa en mama die zo graag willen dat het over gaat.

Ik was deze week bij grote mensen op visite die zich erg druk maken om dingen waar ik zeker van weet dat jij je daar nooit druk over zult maken. Jij weet hoe belangrijk gezondheid is en dat je geniet met volle teugen. Ik bedenk me heel vaak dat het leven eigenlijk heel simpel is. Gezondheid, een dak boven je hoofd en lieve mensen die om je geven en je begeleiden en steunen is het belangrijkst in een mensenleven. Alles eromheen is detail of ruis.

Afgelopen maandag was je de hele middag hard aan het werk. Je rolde jezelf op als een bolletje en probeerde net zo lang totdat je half zat. Je gaf niet op. Je probeerde keer op keer. Ik zie hoe je hard werkt als ik er maandag ben. Ik zie dat je na het spugen weer vrolijk speelt. Ik zie dat je blij bent en trots als mensen applaudisseren omdat je zo hard werkt en probeert met de beperkingen die je hebt toch te doen wat je kunt. Ik vind het fascinerend om jou te zien werken. Het betekent dat ik me wel twee keer bedenk als ik denk aan opgeven als ik ergens moeite voor moet doen. En ik besef dat het zo belangrijk is om je aan te moedigen. Dat helpt je namelijk om vooruit te kunnen. Om te groeien. Ook van binnen.

Ik vind het fijn om jouw tante te zijn. Sterker nog, ik ben trots. Zo trots als tantes kunnen zijn!

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

[Mama heeft de foto gemaakt.]