Er stapt een moeder met twee kinderen de tram in. Het ene jongetje, de jongste, klampt zich aan moeder vast. Zijn armen gaan stevig om haar middel. Hij kijkt naar zijn moeder. Het andere jongetje gaat zwijgend zitten.
‘Ik wil niet naar Brouwersgracht.’ zegt hij. Even later zegt hij het nog een keer. Dit keer iets verdrietiger. Terwijl de tram stopt bij de haltes zet hij harder in. ‘Mama, ik wil niet naar Brouwersgracht. Ik wil er niet heen!’ En ik blijf me maar afvragen. Wat is er bij Brouwersgracht? Waarom wil hij daar niet heen?
De tram rijdt verder. Er wordt door een intercom de naam ‘Brouwersgracht’ uitgesproken. Het jongetje roept heel verdrietig: ‘Ik wil echt niet naar Brouwersgracht!’
De tram stopt bij Brouwersgracht. Moeder stapt uit en houdt het jongetje aan zijn hand. Hij huilt onbedaarlijk. Het broertje loopt zwijgend achter hen aan. Het gaat bij mij door merg en been.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
3 reacties op “Hij wilde echt niet.”
“Verschrikkelijk”, is mijn eerste reactie. Want ik denk altijd meteen het ergste. Niets menselijks is mij vreemd. Je zou er een boek over kunnen schrijven …
@Liesbeth: het was een verontrustende scène waarbij ik het liefst wilde dat het jongetje getroost werd.
Instinctief denk ik meteen: “Stevig vasthouden en niet meer loslaten.”
Wat een verdriet. En wat schuilt er verder achter? Veel vragen.