In de auto op de terugreis van Bunnik naar Den Haag, we kwamen van een meeting waar we vier andere schrijfdames ontmoet hadden, kwamen we terecht in een file. Het weer was plotseling veranderd; onweer en regen kwam voorbij. Die file was maar even. Als je in een file staat of in een rij bij de kassa of ergens anders waar je moet wachten kun je zwaar geïrriteerd raken. Maar heeft het zin?
Een dag later rij ik mijn oppaskind op de fiets richting huis maar overvalt ons een enorme regenbui. Binnen enkele minuten zijn we drijfnat. We schuilen in een tunneltje met andere mensen die alleen maar zomerkleding dragen en geen regenkleding bij hebben. ‘Waarom moet ons dit overkomen?’ moppert oppaskind. Hij vindt het maar niks, dat wachten. ‘Ik ben blij dat ik kan schuilen.’ zeg ik. ‘Bovendien, er is zoiets als pech. Kun je niks aan doen.’
Over die middag in Bunnik, dat was erg bijzonder. Eigenlijk weet ik al niet meer wanneer de Photo on Thursday (eerst Tuesday) in het leven werd geroepen, daar hadden we het nog over die middag. De trouwe kern kwam die dinsdagmiddag voor het eerst bij elkaar. De datum was snel geprikt en van alle hoeken en gaten van Nederland werd er gereisd. Er was voor Bunnik gekozen omdat het daar zo prachtig is. We zaten in de schaduw, het was best warm, en we genoten van taart en koude dranken.
Het is houvast, zo’n vast moment om te schrijven. Het moet geen moeten worden, waren we het ook over eens. De regels hoeven ook niet zo strak, waren we het ook zeer over eens. En dus schreven we elke week een verhaaltje op ons blog. Soms sloegen we over, hadden we geen inspiratie of was het te druk. Meestal verscheen er dan een dag later alsnog een verhaal online.
Wat ik bijzonder vond aan die middag was het vertrouwde gevoel dat we bij elkaar hadden. ‘Alsof we elkaar al jaren kennen’ maar dat was ook zo. Door de verhalen die we schrijven en delen elke week leren we elkaar ook steeds beter kennen. En dan is het het wachten waard om elkaar na jaren ‘in het echt’ te ontmoeten.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
2 reacties op “Over die middag in Bunnik.”
Het bloggen is echt een verrijking voor mij. En helemaal nu ik iedereen heb ontmoet. Ontzettend leuk en je hebt gelijk: het is prachtig, daar in Bunnik!
Een blogband is als een familieband …