Via het nieuwsbericht over sommige jongeren die achtergelaten worden in het buitenland, bijvoorbeeld door uithuwelijking, dacht ik ineens aan dat meisje in mijn klas. Ze had roetzwarte haren. De haartjes op haar bovenlip en onderarmen waren ook best zwart. Ze heette Sevil. Ze was best verlegen, sprak weinig en zat meestal tijdens het speelkwartier op een stoepje. Later zat ze in mijn groepje in de klas. Destijds was ik te jong om alles te begrijpen. Ik zag alleen dat ze anders was dan wij. Donker, stil en uit een land met een andere taal. Tot Sevil op een eerste schooldag na de zomervakantie er niet meer was.

Het tafeltje waaraan ze zat was leeg. Haar stoel was leeg. Haar laatje, zagen we, was niet uitgeruimd. Haar etui lag er nog in. Alsof ze zelf ook wel wist dat ze weer naar school zou gaan. De leraar stond voor de klas en was stil. Hij wist ook niet wat er was gebeurd. Ze was niet ziek gemeld. Hij zou gaan bellen, zei hij.

Een week of twee later was ze nog steeds niet in de klas. Het andere buitenlandse kindje bij ons huilde. In de pauze troostten wij haar. We snapten zelf ook niet goed wat er aan de hand was maar iets was er mis. Waar was Sevil?

Waar ben je nou?

We hoorden pas veel later, via de wandelgang in de school en buiten op het schoolplein van ouders wat er werkelijk was gebeurd. Sevil was door haar ouders meegenomen op vakantie, zo zeiden ze, naar hun geboortegrond. Maar Sevil bleef weg na de vakantie. Sevil was nu, op elf jarige leeftijd, getrouwd.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.