Er is een lange wachtrij als ik bij de apotheek aan kom lopen. Ik trek een nummer uit de machine en ga een beetje achteraan staan. Ik tel zeker twintig wachtenden voor me. De apotheek is gelegen in het ziekenhuis en naast de balies lopen mensen met dienbladen met overheerlijke saussijzenbroodjes en koppen soep erop. Ik ruik de geur en kijk op de klok bovenaan de balie. Lunchtijd. Mijn maag begint te rammelen. Maar ik sta hier nog wel even. Bovendien doet de machine het niet die automatisch moet omroepen wanneer iemand aan de beurt is. De balie medewerkers roepen niet al te luid zelf het nummer om. ‘183?’ … ‘Iemand 183?’ Ik kijk voor alle zekerheid nog maar eens op mijn kaartje. Ik heb nummer 203.

Als ik een beetje om me heen kijk zie ik mensen van allerlei pluimage. Jong, oud. In een rolstoel, leunend tegen een pilaar. Iemand eet een cake. Langzaam. Dan zie ik een wat oudere vrouw met grijs haar aan de punt van een tafel zitten. Ze draagt een grijze jas. Ze houdt haar ene wijsvinger van zich af voor haar gezicht. Langzaam beweegt ze haar wijsvinger naar haar neus. Als haar wijsvinger bij haar neus is beweegt ze haar wijsvinger weer naar achter. Dat gebeurt zeker een keer of vier. Ik blijf gebiologeerd kijken.

‘Nummer 203?’

‘Iemand nummer 203?’

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.