Het was een knap staaltje locatietheater.

Onderuit zit ik bij Barrevoets (Leeuwarden) in een sofa met een gemberthee terwijl ik uit het raam kijk. Het straatje is niet heel breed, er lopen en sjokken mensen voorbij. Tegenover Barrevoets zit een bakkertje. ‘Vers brood, zonder E nummers’ staat er op een bord. Er komt een lange mevrouw aangelopen. Haar ene been lijkt wat korter dan het andere dus ze waggelt een beetje heen en weer. Ze draagt Dr. Martens schoenen en zwarte broek en trui. De trui heeft wijde armen met punten eraan. Ze heeft een klein hondje bij haar. Even staat ze stil voor het bakkertje. Dan besluit ze naar binnen te gaan. Maar dan gaat het mis.

Op een houten kist net voorbij de deuropening staat een enorme ouderwetse zilverkleurige ventilator te waaien. Wankelend stapt de vrouw de drempel op met haar hondje voor zich. Even puft ze uit en wil vervolgens doorlopen. De punt van haar mouw haakt echter in de ventilator. Terwijl ze er geen erg in heeft loopt ze door. Ze voelt dat iets trekt en sjort aan haar mouw. Ik zit meteen rechtop in de bank. In een slow-motion valt de grote ventilator om. Het beestje kan nog net opzij rennen. De vrouw slaakt een kreet. Paniek.

De eigenaresse komt aangesneld. Het hondje rent paniekerig heen en weer, de vrouw trekt aan de riem terwijl de ventilator op de grond pogingen doet rond te draaien. De bakkersvrouw probeert de zware ventilator omhoog te krijgen en weer op de houten kist te zetten terwijl het hondje voor haar voeten rent in blinde paniek. De vrouw van het hondje trekt aan de riem. Chaos.

Als de ventilator dan eindelijk staat lijkt de bakkersvrouw weer de boel onder controle te krijgen en aait de lange vrouw even over haar arm. Ze duwt daarmee zachtjes de vrouw weg van de ventilator.

Het was een knap staaltje locatietheater. Maar dan echt. Daarvoor hoefde ik niet eens naar Oerol toe.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.