Ze stonden te kijken waar ze op het terras neer zouden strijken en besloten zonder te vragen dat ze pal naast me gingen zitten. Net ervoor was mijn gezelschap opgestaan om binnen een drankje te halen. Ik had geen tijd om te vragen of zij een plekje wilden vrij houden.
Het waren wat oudere golfers. Ze legden hun golfclubs op de tafel dicht tegen mijn spa rood waardoor ik het flesje moest verplaatsen. Ze droegen allen handschoenen en petten die ze allemaal afdeden. Het bier kwam al snel op tafel. Ik vroeg me af waarom sporters na het sporten aan de alcohol zaten. Ze telden punten, hadden het over handicaps en sjoemelen en andere dingen. Er was een dame, een tengere kwieke tante met nerveuze trekken, die het voortouw nam. Ze pakte de ingevulde kaarten bijeen en stond op om het gezelschap toe te spreken. Ze lachte een beetje zenuwachtig en schraapte diverse malen haar keel. Mijn gezelschap kwam weer naar buiten en wurmde zich in de bank met een drankje. Het kon net.

‘Normaal gesproken bij wedstrijden doen we altijd het golfpraatje. Het weer was goed, de baan lag er mooi bij.’
Er werd gegniffeld.
‘We hebben de scores bij elkaar genomen en er is een winnaar uitgekomen.’
Het bleef vervolgens heel lang stil. Mijn gezelschap en ik wilden nu ook weleens weten wie er gewonnen had.
In de kantine werd er opeens gejuicht. De flatscreen stond aan. Een wedstrijd voetbal.
‘De winnaar van vanmiddag is…’
Er werden handen op de tafel geslagen. Wat een spanning.
‘De winnaar is Maria!’

Maria wist niet wat haar overkwam en ging rechtop zitten. Haar buurman gaf haar een dikke pakkerd maar daar leek ze minder van gediend.
‘Hoe kan Maria gewonnen hebben?’ vroeg een ander opeens.
De kwieke tante die het woord had genomen ging met een flinke zucht zitten.
De sfeer sloeg om. Ik keek mijn gezelschap aan.
‘Ik ga weer hoor. Bedankt voor alles.’ zei Maria. Ze stond langzaam op, nam haar handschoenen en sjokte weg.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.