Daar zit ik dan. Ik wil zo graag iets schrijven maar het komt er niet uit. Dit is wat er gebeurt; doordat mijn hoofd vol zit met schrijfsels lukt het andere schrijven niet meer. Het is als water laten koken voor couscous, wat ik gisteren deed, en daarbij een eetlepel olijfolie toevoegen. Het danst om elkaar heen. Het mengt niet fijn.

Ik ken iemand die liever geen warm voedsel mengt met koud voedsel. Nu kan ik me daar iets bij voorstellen, als ik een warme tosti met kaas eet met een drupje koude ketchup zou ik ook wensen dat de ketchup eerder uit de koelkast gezet was.

Zo’n zelfde gedachte had ik toen ik de herhaling terugkeek van VPRO Boeken met schrijver Mano Bouzamour. Er waren de afgelopen tijd veel discussies over interviewers die te pas en te onpas aan schrijvers vroegen wat nou echt of niet echt was aan hun roman. Vaak tot irritatie en ergernis van de schrijvers. Het was eigenlijk een no-go.
Wat ik kan begrijpen, het zegt niets over het verhaal en het verhaal zou het werk moeten doen. Totdat ik het interview bekeek met bovengenoemde schrijver die te pas en te onpas benoemde wat wel en niet op waarheid berustte. Ook de interviewer zelf raakte ervan in de war. ‘Je sliep op een woonboot..’ ‘Nee, dat was mijn hoofdpersonage.’

Het mengt gewoon niet prettig. Iemand schrijft een fictie roman; een verhaal met scènes en anekdotes en voorvallen die misschien samengeraapt zijn uit het echte leven, sterk overdreven, aangepast en nogal verzonnen uiteindelijk, maar iedereen wil graag weten wat echt is en onecht.
Dan raakt de magie van het verhaal verloren. Dat is wat er gebeurt.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.