Alles is nieuw als je heel jong bent. Geluiden, geuren, mensen, dingen. De laatste tijd las ik een aantal blogs en artikelen van jonge ouders die eigenlijk alleen maar klaagden over hun kroost. En het zuchten en steunen werd niet minder. Ze werden ‘s nachts wakker, ze gilden alles bij elkaar, je kon niet eens rustig met vakantie. Bovendien viel het zogenaamde kwartje ineens; het leven met een kind was ineens écht anders. Dat hadden ze niet echt voorzien. (Hoe kan dat?!)

Vanmiddag stond de schuifdeur open naar de tuin. Er waaide een klein briesje doorheen waardoor het aangenaam lekker op temperatuur was in de woonkamer. Ineens ging het stortregenen. Het kletterde op de tegels. Mijn neefje schoof op zijn billen naar de opening van de schuifdeur. Hij keek naar buiten naar de regen en keek weer naar mij. ‘Regen.’ zei ik nog maar. Ik begon het liedje te zingen ‘Het regent, het regent, de pannen worden nat..’ Neefje lachte en keek weer naar buiten. Weer keek hij naar mij, ik was naast hem gaan zitten. Samen keken we naar de plensbui. Het was mooi. Even stak neefje zijn hand naar buiten. Regendruppels! Nat! Hij trok zijn hand weer terug.

Voor je het weet, lieve jonge ouders, is deze fase verdwenen. Opgeslokt in de dagelijkse rompslomp, de haast, de vluchtigheid. Je denkt aan je werk, aan weekend, aan verder maar je jonge kind leeft nu. Hij ontdekt wat wind is en regen, kruipt naar alle hoeken in de kamer en verder want hij is op ontdekkingstocht. Voor je het weet slaat hij met deuren en wil op kamers. De mooiste, meest onbevangen tijd met je kind is deze tijd. De tijd van ontdekkingen. Koester het. Het gaat allemaal zo snel voorbij.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.