De tas was al sinds een jaar of acht in mijn bezit. Een cognac kleurige leren tas die ik kreeg voor mijn verjaardag. ‘Ik sta nu in Amsterdam, voor die tas…’ Het was eigenlijk een verrassing die na dit telefoongesprek geen verrassing meer was. Vriend kon de winkel niet vinden.
Maar die tas bewoog overal mee naartoe, stond op allerlei plekken, logeerde in het binnen- en buitenland en ging mee naar mijn werk. Hij vervoerde mijn belangrijkste spullen; portemonnee, paraplu, mobiel en agenda. Lippenstift, telefoonoplader, powerbank, kam en zonnebril met koker. Het leer werd te weinig gepoetst. Er vielen regenbuien op. Een mobiel werd eruit gejat. Daarna werd er een rits in gezet, het leer ging aan de naden kapot. De binnenvoering werd dun en ging later kapot. De buitenkant ging ook kapot. Ik was regelmatig iets kwijt. Dan lag een sleutelbos verscholen in een binnennaad van mijn tas. Dan maar weer opgelapt door een kledingmaker. Mijn leren tas was acht jaar oud en ik dacht er niet aan om hem te vervangen.

Sommige mensen hebben meerdere tassen, ik had er maar een. Als ik die tas moest wegbrengen naar de kledingmaker had ik geen andere tas en liep ik met mijn ziel onder mijn arm. Ik zat in zak en tas. Een nieuwe tas voelde als heimwee.
Afgelopen week ben ik toch maar eens gaan zoeken naar een nieuwe leren tas. Eentje die stevig was en goed was voor mijn werk. En ik keek en zag en vond het maar niks. Niet mooi genoeg. Niet groot genoeg. Niet praktisch genoeg.

Ik raakte nog vele jaren ervoor verknocht aan mijn wasmachine. Een derde handsje, die na meer dan twaalf jaar trouwe dienst ineens instortte waardoor de reparateur hoofdschuddend zei dat het tijd was voor een nieuwe. Ik wilde niet dat het tijd was voor een nieuwe!

Om een lang verhaal kort te maken, ik kocht een nieuwe leren tas. Hij lijkt in het niets op de oude tas.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.