Hij gleed langzaam door het water en ik dacht: kom er nu maar uit. Je hoeft niet te zwemmen in die trekvaart. Je hoeft niet. En ja, ik begreep heel goed waarom hij zwom in dat kanaal.
Met de glinstering van de lampen in het avondrood weerkaatsend op het water gleden zijn handen en armen als een vertraagde dans door het nat. En terwijl de nacht aantrad zwom hij door.
Maar kom er nu maar uit. Het is welletjes. Kom er maar uit nu. Je hebt genoeg geprobeerd.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.