Er was geen cameraploeg in de woonkamer aanwezig van omroep Max. Ook niet in de geïmproviseerde slaapkamer op zolder waar twee losse matrassen op de grond lagen. Na een niet al te lange nacht ging de wekker om kwart over negen. We zorgden er beneden voor dat de tafel gedekt was. Verse warme broodjes, bakje met druiven, jus d’orange, thee, koffie, lemon curd, aardbeienjam en wat hartig beleg. We ontvingen twee gasten uit Trumpland New York en Rio de Janeiro. Beide muzikanten die de plas waren overgestoken om naar de Nederlandse zuinigheid te gaan. Where in America everything is big krabde ik mezelf even achter mijn oren. De party mix broodjes van de Appie waren erg mini. Maar goed, dan had je de kern van Nederland wel meteen te pakken.

Ze vonden het apart dat Den Haag niet de hoofdstad was van Nederland maar Amsterdam (vonden wij ook.) Ze waren gefascineerd door de vele fietsenstallingen die Nederland te bieden had. En misschien vonden ze nog wel meer apart en opvallend maar ze kwamen voor de muziek en muziek was een verbindende factor.

En zo was ik trots op de mannen en een vrouw die maar twee dagen in Utrecht samenkwamen om te repeteren. Trots op de muzikaliteit. Trots dat ze voor hun eerste optreden met hun band in Paradiso Amsterdam stonden. Melancholisch dat het op het buurtfestival in Den Haag zou eindigen.

We zwaaiden de buitenlandse muzikanten na het ontbijt uit. Ze gingen nog een dagje naar Amsterdam want in Amsterdam waren nog verhalen te halen. Er zijn altijd verhalen te halen. ‘When are you coming to New York?‘ vroeg de muzikant voordat hij ging. ‘Next year.’ zei ik. Want dat zou best kunnen. Daar zijn vast nog meer verhalen te halen. Ik hou wel van het verzamelen van verhalen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.