Een gaatje in je buik.

De laatste week voel ik me onrustig. Het is een gevoel dat ik probeer van me af te schudden. Dat lukt alleen als ik jouw filmpjes of foto’s even bekijk. Dan word ik weer rustig omdat ik je hoor lachen of je probeert nieuwe woorden uit. Het leven gaat gewoon door, altijd, en dus zijn er voor jou op de dagen voordat je geopereerd wordt gewoon normale dingen.

Het is simpel, als ik mijn eigen realisme inzet weet ik verstandelijk dat het maar een kleine ingreep is die niet lang duurt en waarbij je hoogstwaarschijnlijk niet lang in het ziekenhuis moet blijven. Maar er spreekt een vervelend gevoel dat ik een nare herinnering noem want twee jaar geleden was er ook een operatie. Een hele zware. Hoewel de operatie goed verliep, zullen we het maar niet meer hebben over wat erna gebeurde. Ik schud die gedachte snel van me af. Ik heb er niks aan. Dit is anders.

Ik probeer me voor te houden dat de kleine ingreep aanstaande dinsdag jou gaat helpen. De vervelende neussonde gaat uit je keel (je hebt er zoveel last van – moet elke ochtend kokhalzen als je wakker wordt) en er komt een gaatje in je buik. Dat gaatje zorgt ervoor dat je eten direct in je maag gaat. En wij; papa, mama, opa en oma en ik zullen weer moeten leren hoe we jou eten gaan geven. Ik hoop door deze ingreep dat je lekkerder in je vel gaat zitten.

En ik heb al een idee welk cadeautje ik voor je ga kopen. Maar dat vertel ik nog niet!

Alle brieven aan Q lees je hier.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.