Ik sta met mijn rode roos in de hand in een rij en ben een van de weinigen die een normale jurk schijnt te dragen. De meisjes uit mijn klas dragen trouwjurken. Hun jurk glijdt over de grond als we een stap naar voren doen. De kerk is koud en hol. Alles galmt. Ook het geluid van de man met de lange jurk die door de microfoon praat is hol.
Er zitten ouders in de houten banken. Sommige ouders laten een traantje. Ik weet niet wat ik hier doe maar het heeft te maken met toetreden tot iets. In de voorgaande weken moesten we telkens met de klas naar de kerk en zaten we veel te lang in de houten banken te luisteren naar iemand die ons vertelde over de communie maar ik vergat alles weer. Ik had het koud in de kerk. We stappen nog een paar keer naar voren. Voor mij geeft de priester de microfoon aan mijn klasgenootje zodat hij zijn naam kan zeggen. Ik ben bijna aan de beurt.
Ik vind mijn jurk mooi. Het heeft een lichtblauw ruitje en ik heb nieuwe schoenen gekregen die ook mooi zijn. Ik draag witte sokjes met een kanten randje. De rij schuift op en ik sta vooraan. De priester houdt de microfoon voor mijn neus. Ik kijk op. Hij vraagt mijn naam. Ik wil enthousiast mijn naam zeggen en leun voorover maar mijn voortand raakt de microfoon. De kerk is hol. Het geluid nog holler. Ik druip af.
Ik vul het online formulier in om me uit te schrijven bij de Rooms Katholieke Kerk Nederland. Niet om een speciale aanleiding maar omdat ik er al vaker aan dacht.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Geef een reactie