Vannacht, of was het vanochtend vroeg, werd ik wakker en staarde in het donker. Ik kon de contouren zien van mijn slaapkamer die zo vertrouwd aanvoelde. Alles was hetzelfde. De stoel stond er nog. De kast, het nachtkastje. Het vage eerste licht op de overloop.

Ineens zag ik een kinderkamer, in het donker, met de gordijnen half open in een open raam. De wind danste het gordijn zachtjes heen en weer in een verdere stilte. Er stond een bedje in die kamer. Het dekbed was onaangetast. Alle knuffels lagen naast elkaar. Eentje lag op de grond op een kleedje. Er lagen wat speelgoeddozen. Er stond een kast tegen de muur met boeken erin. En in die kinderkamer stonden een vader en een moeder. Hun schouders waren afgezakt. Ze stonden roerloos. Zwijgend. Wat viel er te zeggen.

Het zou nooit meer hetzelfde zijn. In dit bedje werd vanaf deze nacht niet meer geslapen. In vier bedjes werd niet meer geslapen. Rust zacht daar, waar daar ook is.