Terwijl ik bij de kassa stond kletste de kassamedewerker tegen een klant voor me. Ze scande mijn drankje en liet me in de veronderstelling dat ik zelf wel wist wanneer ik mijn bankpas kon gebruiken. Het ging over fulltime werken. Ze kon niet wachten om weer meer uren te werken nu haar kinderen groter waren en niet meer de hulp nodig hadden die ze nodig hadden toen ze jonger waren.
‘Ja,-‘ lachte de klant. ‘En dan zegt een vriendin van mij dat ze 36 uur blijft werken nu de kleine op komst is.’ Ze rolde haar ogen.
‘Ik zei, daar kom je nog wel op terug, wacht maar.’
‘Nee, dat is niet te doen. Ik ben ook minder gaan werken.’
‘Je kunt het niet allemaal combineren en dan ook nog tijd voor jezelf overhouden.’ sprak de klant.
Ik had ondertussen mijn bankpas gebruikt. ‘U heeft betaald’ stond er op het display.
Ik wilde vragen waar die mannen waren. Maar ik nam mijn drankje en liep de supermarkt uit.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ik wil ook minder gaan werken.
Maar of daar een blogpost van komt?
Zonnige groet,
@Rob: :-D
Wat herkenbaar! Ik vind het heel onbeleefd als mensen elkaar in zo’n situatie niet groeten. Gaat beide kanten op. Zo stond laatst een klant voor mij in de rij. Heeft de hele tijd staan telefoneren en knikte en gebaarde alleen naar de caissière. Heel naar. Al zit ik niet vaak om woorden verlegen, ben ik op zulke momenen wel eens met stomheid geslagen…
@Alice: ik leer sinds afgelopen maand wat bij over fatsoensnormen nu ik steeds bij een Franse school sta een paar keer per week. Misschien blog ik er nog eens over…