Er stonden vetplanten in de vensterbank. Grote en kleine potten. Er hingen vergeelde gehaakte gordijntjes aan de rails die halverwege stopten. Je kon tussen de bovenkant van de gordijntjes en de planten in de vensterbank net naar buiten kijken als je in een stoel zat in de hoek. Ergens in de hoek van de vensterbank stond een klein kaboutertje. Zijn hoofd stond scheef. Het was een vreemd gezellig beeldje in die vensterbank.

Wat nog meer vreemd was waren twee mannen in witte pakken. Ze liepen achter die vensterbank langs en bukten af en toe. Ze droegen niet alleen witte pakken, ze hadden ook lichtblauwe mondkapjes voor hun mond. De avond viel en de lantaarnpalen lieten hun licht schijnen in de stille straat.
De vetplanten waren vergroeid leek wel. Ze kronkelden naar boven, in elkaar. Net boven de hoogste plant was een veeg op het raam te zien. Een veeg die je er niet liet zitten want het zou je zicht belemmeren. Normaal gesproken zou zo’n dikke wittige veeg er sowieso niet horen.

Op de eerste etage woonde een oudere man alleen. Hij stierf waarschijnlijk in het bijzijn van iemand die er niet hoorde of alleen. Ik zie dat raam met die enorme planten en dat gordijntje en vraag me af wat er zich heeft afgespeeld op die ene zondagmiddag laat voordat de lantaarnpalen aangingen en het licht naar binnen scheen door zijn raam. Dat kleine kaboutertje dat niet kon praten. De klok die verder tikte. En even later vreemde mensen in de woning in witte pakken die met blauwe zakken weer de trap af liepen naar beneden. Mensen die niet op visite waren. En het leven ging door.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.