Het was bijna net zo koud als vandaag. Er stonden mensen in de wachtrij bij de apotheek. Tegenover speelden kinderen in een speeltuin. Ze renden terwijl hun jassen opbolden en hun sjaals achter hen aan deinden in de guurwind die om hen heen waaide.
Een moeder fietste traag met een aantal zware tassen achter op haar fiets langs me heen. De fietstassen puilden uit. Oude plastic Albert Heijn tassen met scheuren erin en kapot getrokken hengsels. Ze leek in een tergend traag tempo langs me heen te gaan.
Ik was op weg naar de tram, naar mijn werk.
Voor op de fiets in een kinderzitje zat een kleine peuter. Hij droeg een dikke winterjas en een muts met een bolletje erop. Zijn haren krulden onder de wollen rand omhoog. Dat bolletje zwiepte heen en weer bij elke drempel, opgehoogde steen en verholen goten.
Maar zijn handen. Zijn handen droegen niets. Zijn handen lagen op de koude stang. Die handjes.
Ik wilde zijn handen warmen. Erin blazen. Warm wrijven. Ik wilde het leed verzachten.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.