We kwamen binnen en het was verlaten. De bloemen op de tafeltjes keken ons somber aan. Naar ons idee waren ze dorstig. De eigenaresse die achter de toonbank een enorme chocoladetaart stond te snijden liet een zucht uit haar mond vallen. Ze kwam met haar handen vegend aan haar schort achter de toonbank vandaan om ons tegemoet te komen.
‘Wat leuk dat jullie er zijn! Ja, ik heb de hele dag niemand gezien!’ We zochten een tafeltje uit. Er was genoeg te kiezen.
‘Is er een reden voor een taartje?’ We knikten. Dat was er zeker. Ik was ergens ook wel blij dat ik het na drie dagen jarig zijn nu kon afronden. We vroegen welke taartjes er waren want we zagen niets achter het glas bij de toonbank. Er kwam een waterval aan namen langs. Witte chocolade frambozen cake, dark chocolate, bananencake, citroen merengue taart, et cetera et cetera. We kozen een cake. Het was ergens erg fijn dat we deze mevrouw zo blij konden maken.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.