Hij zat altijd in de hoek van de kamer. Naast hem stond meestal de platenspeler aan. Liever had hij niet dat wij er doorheen praatten. Ook tijdens het acht uur journaal werd er soms gesist dat we stil moesten zijn. Dit kwam denk ik ook doordat Opa zo doof was als een kanon. Ik zat dan in de stoel naar bewegende monden te staren op het enorme tv scherm en keek ondertussen naar het koekje dat half in zijn mond gepropt werd maar met kruimels van zijn kin af gleed.
Die platenspeler stond op een houten tafeltje naast zijn stoel. Het was altijd klassieke muziek die gedraaid werd. Ik kende die componisten niet. Alleen of ik het mooi vond, uit te houden of dat ik het gewoonweg lelijk vond. Later, toen hij dood was, kreeg ik wat oude langspeelplaten mee. De vier jaargetijden van Vivaldi. Lalo.
Afgelopen week kwam er voor het eerst sinds jaren weer een platenspeler in huis. Ik zette Éduard Lalo op. Bij het leggen van de naald op de plaat, het zachte gekraak op de nerven en de eerste vioolklanken, waande ik me weer in de woonkamer van Opa.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Mooi hoe herinneringen werken.
Het kraken van een platenspeler geeft iets extra’s aan de muziek. Ik speel af en toe ook platen op de pickup. Vind ik rustgevender dan ‘een cd’tje opzetten’. Heerlijk!
Herinneringen zijn mooie dingen die weer andere dingen in beweging zetten.
Mooi, die herinneringen… en waarschijnlijk luister je nu met heel “andere oren”.