Ik zag een meisje vallen. Ze wilde haar ene been over het frame van haar fiets leggen maar iets ging er mis en ze viel. Als een houtblok dat een duwtje kreeg. Of een dominosteen die alleen de balans niet kon dragen. Toen ze viel legde ze zich neer op een natte steen. Haar linkerbil raakte de ondergrond en ze vloekte. Er kwam op dat moment een jongeman het appartementencomplex uit en keek naar haar met zijn handen in zijn zakken. ‘Gaat het?’ vroeg hij. Maar hij liep door, de trap op naar het park en hij verdween.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.