Het was nog donker toen ik vanmorgen langzaam wakker werd. Ergens in het midden van de slaap en het wakker worden is er een vaag gebied van niets en in dat niets weet ik vaak niet welke dag het is en hoe laat ik leef. Precies dat gevoel had ik vanmorgen ook en ik vond het prettig.
Bij het televisieprogramma Zwelgavond werd er een man geïnterviewd die een aantal weken per jaar zijn hele huis donker maakte. Hij plakte vuilniszakken voor de ramen en zijn voordeur en leefde in die paar weken in het grijze gebied van niks. Hij vertelde dat hij na een tijdje niet eens meer wist of het nu dag of nacht was. De tijd was alles en de tijd was niets. In dat niets was er ook niets.
Ik probeerde vandaag te achterhalen wat ik er zo prettig aan vind, dat gevoel van niets. Het gevoel van ledigheid. Ik dacht aan die man die in het donker zat met een donkere bril op met twee lampjes aan ieders brilglas zodat hij kon lezen. Het gevoel in een vacuüm te zitten met een randje bescherming.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Wakker worden met de zon in mijn ogen maakt mij vrolijk.
Nu de dagen weer lengen word ik langzaam blij.
Donkerte is niets voor mij.
Slaperige groet,