Terwijl er iets verrassends gebeurde op het podium gisterenmiddag; er stond opeens tijdens de jamsessie een bij elkaar geraapte big band, bedacht ik me dat dit erg mooi was. Mensen die allemaal anders waren, jong en ouder, verschillende achtergronden, de een misschien iets meer amateur dan dat de ander professioneel was en zij maakten muziek. Ze genoten. En het klonk goed.

Later dacht een lid van de band dat ik zong. Ik lachte. Nee, ik zing niet. Ja, misschien onder de douche. Kinderliedjes. Schaamteloos hardop. Dat was het frappante eraan. Het interesseerde me dan helemaal niets wat anderen hoorden. En kinderen oordelen niet op een vals nootje of twee.

Je bent kwetsbaar als je zingt. Je hoort meteen aan de klanken wat wel en niet goed gaat. Ben je nerveus dan trilt je stem. Als je schrijft doe je dit in stilte. Een zin die niet klopt, een woord dat vervangen moet worden wordt geruisloos geschrapt. Niemand ziet het. Niemand hoort het. Muziek maak je samen. Schrijven doe je alleen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.