Het loserhoekje.

De roltrap bracht ons naar de verdieping waar in rap tempo obers heen en weer liepen. Het leek bijna alsof ze hun schoenzolen niet eens op de grond zetten maar er boven hingen terwijl ze liepen. In zeer gebrekkig Nederlands vroeg de ober aan ons of we gereserveerd hadden. We schudden onze hoofden. Mensen die na ons de roltrap op kwamen en wilden eten hadden ook niet gereserveerd. We moesten wachten.

Er werd in rap tempo een tafeltje in de hoek schoongemaakt. Een papieren tafellaken werd met twee tovenaarshanden weggehaald. Er werd gewezen. Daar mochten we plaatsnemen. Het was een klein hoekje. We haalden herinneringen op aan onze reis in 2008 naar China. Hoe we ons een keer verslikten in een beetje spinazie die heel pittig geserveerd werd. Het geslurp dat we hoorden en wat daar heel normaal was. Een taxirit ergens naartoe waarbij de chauffeur een enorme rochel slijm, na het naar beneden halen van het autoraampje, zo op straat spuugde.
‘Met bestek of stokjes?’ vroeg de ober. Terwijl hij al half wegliep zeiden we dat we allebei wilden. Hij knikte en schreed weg.

De roltrap bracht aan de lopende band mensen naar het restaurant. De mensen die gereserveerd hadden mochten naar een tafeltje, de mensen die niet gereserveerd hadden werden weggestuurd of moesten wachten totdat er in ons hoekje plek was. Een ober kwam ons gerecht brengen. Er draaide zich een vrouw van een andere tafel naar de ober.
‘Hadden we eigenlijk moeten reserveren?’
De ober knikte.
‘Beter.’
Ze knikte en keek naar ons.
‘Wij hadden ook niet gereserveerd.’ zei ik.
‘Dit is het loserhoekje denk ik!’ grapte de vrouw.
We brachten met stokjes de witte rijst naar onze monden. We vonden het best. Heel best.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.