Een geest.

‘Dit is een geest.’ zegt het vriendje van mijn oppaskind. Hij heeft een klein duplo poppetje in zijn hand waar hij een wit stukje stof omheen geslagen heeft.
‘Een geest?’ vraag ik maar blijf serieus. Hij knikt. Dit is ook hele serieuze kost.
‘Wat is een geest?’ vraag ik. Hij kijkt me even met gefronste wenkbrauwen aan.
‘Dat weet je toch wel?’ Hij wacht mijn antwoord niet af. Hij zucht bijna als hij uitlegt.
‘Een geest is een mens dat dood is maar terugkomt.’
Ik knik. Heldere uitleg.
‘Hoe ziet een geest er dan uit?’ wil ik weten.
‘Je weet toch wel hoe een geest eruit ziet?’
Ik haal mijn schouders op. Ik weet niet wat hij onder een geest verstaat. Het kan er op heel veel manieren uitzien, zeker voor een kind.
‘Ik denk het wel maar hoe zie jij het dan?’
‘Hij is doorzichtig.’
Hij houdt zijn vinger op.
‘Maar, je ziet hem nog wel een beetje.’
‘Als rook?’ vraag ik.
Hij knikt. Dan plaatst hij het stukje witte stof om het duplo poppetje, houdt het in de lucht en loopt ermee weg.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.