Afgelopen week zat ik in de tram toen hij net voor halte Statenlaan met een ruk op de rem ging. Mensen vielen naar voren en slaakten kreten. Tassen vielen om. Mijn rugzak viel bijna op de grond. De tram was gestopt pal voordat hij bij de halte was waar je kon uitstappen. Maar de chauffeur trok weer op en reed langzaam naar de halte.
‘Nou, daar schrok ik van hoor!’ riep een mevrouw achter mij.
‘Daar schrik ik echt van.’
Mensen draaiden zich om, om te zien waar de uithaal vandaan kwam.
‘Op exact dezelfde plek, een aantal jaren geleden, ging de tram hier ook vol op de rem. Het bleek dat hij een hond had aangereden. Ze lopen hier pal langs de tramrails. Misschien was de eigenaar van de hond doof of liep de hond los en schoot ie over de rails.’
Het werd even stil. Iemand stond op en drukte op de knop voordat hij naar de deur liep en wachtte.
‘Maar dan trapt die bestuurder op de rem en meteen denk je er weer aan.’
‘Was ie dood?’ vroeg iemand die naast haar zat.
‘Morsdood. Arm beest.’
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.