Ik snijd een vlijmscherp mes in mijn manuscript. Het snijdt langs woorden die doormidden gaan. Het snijdt door hele zinnen die opeens geen zinnen meer zijn. Er hangen letters scheef en vallen naar beneden. De rest verdwijnt in de prullenbak.
En het is zwaar. Ik lag er de afgelopen nachten wakker van. Niet dat ik moeite had met inslapen maar middenin de nacht werd ik vaak wakker en ging het hele verhaal in herhaling aan me voorbij en vroeg ik me af wie, wat, waar en waarom ik sneed.
Het bloedt niet, het snijden. Het papier, de randen schuren. Soms glijdt het mes glad en snel. En waar het glad en snel snijdt is het helder. Waar het schuurt is een worsteling gaande. Eentje waar je de lievelingen die je had moet doden. Alles voor een beter geheel. Als die belangrijke scène, die mooie zinnen niet werken dan moeten ze eruit.
Het bloedt niet, maar het brandt wel.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
4 reacties op “Vlijmscherp.”
Het is af als het af is :)
Ik weet niet of het helpt: ik ben in gedachte bij je en iedere dag wordt het beter en mooier. Dat weet ik zeker :-)
@Marco: het is nog niet af. :-)
@Liesbeth: natuurlijk helpt dat. Dank je! :-) En vanmorgen ‘had’ ik het ineens!
Kill your darlings.
Een moeilijk, maar zinvol proces dat je beschrijft.