We zaten naast elkaar op mini kinderstoelen buiten in de zon. Als het even windstil was brandde de zon op onze huid. Het meisje in een zwarte tule rokje zette haar stoeltje nog wat dichter tegen me aan en ging weer zitten. Haar handen lagen in elkaar.
‘Mijn oppas gaat weg. Ik krijg een nieuwe.’ Ze zei het plompverloren. Keek naar beneden naar haar handen. ‘Ach.’ zei ik alleen maar. Ze vertelde dat haar oppas al een tijdje in huis was maar dat ze een beetje ziek geworden was. ‘Ach.’ zei ik. Er vloog een pluisje voorbij. Ze stak haar ene vinger door een gaatje in haar tule rokje. ‘Kijk.’ zei ze.
‘Hoe oud ben jij?’ vroeg ik. Ze haalde haar schouders op. Na een tijdje stond ze op, wiebelde op haar schoenen. ‘Ik denk dat ik even ga vragen hoe oud ik ben.’ Ze liep weg, kwam even later weer terug en ging weer naast me zitten. Ze schoof haar stoel nog iets dichter tegen me aan.
‘Mijn oppas zegt dat ik drie jaar ben en een half.’ Ik knikte. Er gingen allerlei gedachten door me heen. Ze zuchtte. ‘Ik ben ook een oppas.’ zei ik toen. Ik liet maar achterwege dat ik een gastouder was, dat zou alleen maar voor verwarring zorgen.
‘Morgen krijg ik een nieuwe.’ zei het meisje nogmaals. We zuchtten allebei. En zo zaten we.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.