‘Mevrouw, u moet de kaart eronder houden.’
‘Waaronder?’ Ze schrok ervan. Iemand bemoeide zich ermee en ze was net zelf bezig om uit te vissen hoe het zat.
‘Niet op het display maar eronder.’ De man wees. Ze keek hem niet begrijpend aan. Het display, wat was dat? De man zat in een klapstoel in de tram en bleef wijzen.
‘Daaronder, mevrouw.’ Zijn toon werd iets dwingender.
Ze bukte een beetje om beter te kunnen zien. Aarzelend hield ze haar ov chipkaart een stuk van het onderste gedeelte van de automaat af. De man schudde ongeduldig zijn hoofd.
‘Nee, leg hem er maar op. Dan pakt ie ‘m.’
De vrouw hield het een piep klein beetje dichter ertegenaan. Maar niet dichtbij genoeg. Ze hield de kaart er nog steeds veel te ver vanaf.
Maar de tram begon al langzamer te rijden en schoot de tunnel in. De vrouw moest nog haar karretje pakken en haar sjaal dichtknopen. Ze had hierdoor nog steeds niet uitgecheckt.
‘Leg die kaart er op!’ Dwong de man nu. Hij werd er helemaal nerveus van.
Nadat de vrouw haar karretje voor de deur geschoven had probeerde ze het nog een keer. Ze hield de kaart onder het display dicht tegen de automaat aan. De deuren schoven open. De automaat piepte twee keer.
De vrouw keek de man aan. Hij knikte. Het was goed. Het uitchecken was gelukt. Ze duwde haar karretje naar buiten. De man zuchtte en viel terug in zijn klapstoel.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Vaak is een eerste keer moeilijker dan dat het lijkt voor geoefenden …
Mooi blog
Vriendelijke groet,
@Rob: dank je!