Geloof jij in God?

Ik moest denken aan de verlaten straten ’s avonds laat wanneer ik op mijn fiets naar huis reed. Ik reed harder dan normaal. Bij het station, waar weinig straatverlichting was, zorgde ik ervoor dat ik vliegensvlug mijn fietssleutel in het slot duwde en meteen kon wegrijden. Langs stoplichten, bochten en het plein reed ik als een malle langs de gesloten winkels en de duistere wereld van de late avond. In die late avond was er niemand. En omdat er niemand was schrok ik van elke onverwachte fietser die toch de hoek om kwam.
Als er verder niemand voorbij loopt, de lichten uit zijn, de mensen al lang naar huis… Ik reed zo hard dat ik soms bijna de bocht om vloog als ik bij mijn schuurtje kwam, waar ook weinig licht scheen, en snel mijn fiets in het schuurtje zette.

‘Geloof jij in God?’ vroeg hij gisterenavond tijdens het eten. Hij harkte pasta naar binnen, de helft gleed van zijn lepel.
‘Ga maar even recht zitten, kin boven je bord.’ zei ik, bijna automatisch.
‘Geloof jij in Gohod?’ vroeg hij ongeduldig.
Ik keek op.
‘Nee.’ zei ik.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.