Ik vond vanmiddag een dun boek. We liepen de hoek om bij een gebouw toen ik het zag liggen. Door de wind waaide het boek open en wapperden de bladzijdes heen en weer. Het lag op wandelafstand van de elektriciteitsfabriek op een enorme steen. Otto Neurath stond er op de voorkant. Ik keek om me heen. Had iemand het laten liggen? Verloren? Maar het lag op een aparte plek. Was iemand even gestopt bij die steen om het uit zijn of haar rugzak te pakken om een paar bladzijdes te lezen, de telefoon ging, even weggelegd en vervolgens bij het vervolgen van de weg vergeten mee te nemen? In die wind?
Ik nam het mee. Zonde als het daar bleef liggen, later natgeregend en vies. Een boek moet je koesteren, niet zo laten liggen. Ik zocht thuis op de naam Otto Neurath. Hij was filosoof, econoom en socioloog. Er bestaat ook een stad Neurath in Duitsland, las ik. Dat verbaasde me niet. Het klonk ook Duits. Maar dat er een elektriciteitsfabriek Neurath heet wist ik niet. Ik was verbaasd. Als ik me omdraaide bij die plek bij de steen stond er aan de overkant een elektriciteitsfabriek. Dat Otto Neurath geboren was op tien december vond ik ook grappig. Mijn verjaardag. Dat hij in Den Haag verbleef en daar werkte vond ik ook toepasselijk.
Maar waar ik dan vervolgens mee rondloop is de vraag waarom dat boekje over Neurath juist op die plek lag, in de volle wind, op een enorme steen. Neergelegd bijna. Het was in iedergeval een plezierige samenkomst van toeval. Ik leer nu over Otto Neurath.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.