Weet je nog, die dag dat je bij de vaste telefoon wachtte totdat je gebeld werd door je mentor? Je begon een uur voordat er gebeld zou gaan worden te twijfelen of iedereen werd gebeld of alleen de gezakten. Was jij de geslaagde of de gezakte?
Je durfde niet naar het toilet want dan zou er vast gebeld gaan worden. Ze hadden wel gezegd dat ze vanaf het middaguur zouden gaan bellen maar wie weet stond de klok bij de mentor tien minuten te vroeg.
Ging je moeder, die zei niet gelovig meer te zijn, spontaan een kaarsje branden? Had je buikpijn? Was je hele reis op deze school nu ten einde? Kon je nu eindelijk deze periode vol groeistuipen achter je laten? Dacht je ook opeens gerinkel te horen maar bleek de telefoon helemaal niet te gaan?
En dan opeens, als je net even had uitgeademd, even je blik naar buiten geworpen, ging ie toch af. Je vloog op de telefoon af, zweethanden, en met je hart kloppend in je keel stamelde je je naam, leek je mentor met een vertraging in haar stem te spreken en kon je amper nog luisteren van de stress. Weet je nog?
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.