De afgelopen dagen wist ik van de zwem elfstedentocht van Maarten van der Weijden maar keek er niet naar. Ergens was de formule voor mij verdwenen. Vorig jaar, toen de tragiek van het falen om de hoek kwam kijken met een uitgeputte en verfrommelde van der Weijden die moest toegeven aan zichzelf dat hij niet verder kon, was het voor mij precies hoe het kon zijn. En omdat mensen aan de kant toch voor hem juichten was het goed.
Dit jaar zwom hij weer, dezelfde tocht, met mensen aan de kant van het water in het gras. Zijn dochters riepen ‘Papa!’ en we zagen de slagen die hij tot de eindstreep trok in smerig water. En het was voor velen een euforisch gevoel. Ik kreeg gisterenavond de laatste beelden mee.
Maar vorig jaar was het zo mooi om te falen. Misschien is falen niet eens het goede woord.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Geef een reactie