Het was net over de grens een paar graden warmer dan in Nederland. En het was al zo warm. De thermometer tikte de 39 graden aan terwijl we ’s middags langs het water liepen van Münster Hafen. ‘Er zit geen kip.’ constateerde ik.
Even later waren we moe van het lopen en zochten we een plekje op het terras onder de luifel. Toen we net zaten keken we elkaar zwijgend aan. Ik zag voor het eerst druppels uit iemands wangen stromen. Ze ontstonden daar gewoon, uit het niets, en sijpelden via de kin naar beneden.
Onder de luifel was het net zo warm, zo niet warmer, dan toen we in de volle zon liepen. Strompelden. Mijn t-shirt werd alsmaar vochtiger. Het had geen zin om voorover gebogen te zitten of achterover tegen de leuning. We bestelden iets dat koel was. Ik verdroeg het haar in mijn nek niet. We puften wat. Maar ook puffen zorgde ervoor dat het een te ingespannen handeling was.
Ik had nog nooit zo gesnakt naar een ijskoffie. Niet zoals ze in Nederland voorschotelen, met ijsklonten zo groot als rubiks kubussen, maar met een schep ijs dat naar koffie smaakt en een dot slagroom.
We zagen een paar mensen aan tafels zitten die de rest van het uur in dezelfde houding zaten. We verroerden ons niet. Het was veel te heet.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.