Bij andermans blog las ik over groepsprocessen en wijze besluiten nemen. Meteen was ik terug in het bos met een groep medestudenten die ik nog niet zo goed kende maar die mij wel moesten opvangen op het moment dat ik me achterwaarts zou laten vallen. Ik droeg een blinddoek waar ik weliswaar door het piepkleine kiertje onderaan kon kijken maar waar ik alleen vaag een beetje licht zag. Ik zag geen voeten maar hoorde het gekraak van takken als men bewoog. En ingehouden gegrinnik, gefluister en zenuwachtig gekuch.
Het was de leraar die me in het midden zette en de anderen opdroeg achter mij te gaan staan. Het was niet eng, zei hij nog, want ik werd zeker en vast opgevangen. De les? Vertrouwen in elkaar hebben. Hoe kon je vertrouwen in elkaar hebben als je elkaar amper kende? En waarom zou je bedenken dat je niet werd opgevangen? Het was het doel van de opdracht. Ja, misschien kon men je langzaam terugvallende lijf niet houden? Je eigen zwaarte zou misschien te onverwacht zijn? Dat bleek mijn angst. Dat niemand er iets aan zou kunnen doen, er geen schuldige was om aan te wijzen. Vette pech dus.
Ik moest mijn armen kruislings voor me houden en bij de tel naar drie kon ik me op mijn hakken achterover laten gaan. Vertrouwen. Groepsproces. Wijze besluiten.
Ze vingen me op. Het was een zucht. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. En ik was blij dat ik de tweede in de groep was die ‘ja’ had gezegd alleen maar om er vanaf te zijn. Als ik alleen was geweest had ik niet mee hoeven doen aan een gedwongen groepsproces om elkaars vertrouwen te winnen. Een wijs besluit.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
Ik voel je hart kloppen.
Tijdens mijn lerarenopleiding moest alles in groepswerk gebeuren.
Ik haatte dat.
Telkens weer was het groepsproces belangrijker dan het leerproces.
Er zat bijna 10 jaar tussen mij en mijn klasgenoten.
Aansluiting heb ik nooit gevonden.
Wel ben ik van deze groep uiteindelijk de enige die in het onderwijs is gebleven.
Anderen zwaaiden af naar alle richtingen.
Mijn leerlingen willen nu graag samenwerken en groepsopdrachten.
Bij de pubers zie ik daar positieve dingen gebeuren.
Met gestructureerde opdrachten en zetjes in de goede richting zie ik dat ze elkaar helpen en ondersteunen.
Of ze voldoende inhoudelijke bagage meekrijgen is soms de vraag.
Maar bij overhoringen en toetsen blijkt opeens dat er veel meer geleerd is dan ik eerst verwachtte.
Eenlingen worden vaak toch door de klas uitgekozen.
Voor mij onontdekte kwaliteiten worden juist door de pubers wel gezien.
Nogmaals ik voel je hart kloppen.
Vredelevende groet,