Bij een schap in een winkel stond ik te dralen voordat ik besloot het exemplaar te kopen. Ik legde het op de toonbank en keek de dame achter de toonbank afwachtend aan. ‘Is het een cadeautje?’ vroeg ze. Ik knikte. Ja, ik wilde het graag ingepakt. Ze leunde op een been naar achter. Voordat ze een stuk papier van de rol haalde keek ze me even aan en vroeg: ‘Wil je blauw of roze papier?’
Ik was even uit mijn evenwicht. Ik had niets met roze of blauw. Het cadeau was voor een volwassene, deze volwassene had ook niets met roze of blauw. En wat moest ik dan kiezen? Normaal gesproken was kiezen niet zo’n dilemma, maar hier had een kleur als groen of geel of rood ook prima volstaan. Ik schoot in de lach. Zo’n wat-vraag-je-me-nou-lach.
‘Serieus?’ piepte ik. De dame achter de toonbank schrok van mijn reactie. Haar blauwe ogen werden groot. Ze haalde haar schouders op alsof ze wilde zeggen: ik heb geen ander papier en u wilt het ingepakt!
Ik stamelde. ‘Eh, doe maar… blauw.’
…
Ik had helemaal niet willen kiezen tussen roze of blauw!

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.