Nadat ik op donderdagavond mijn verkleumde handen in de zakken van mijn jas schoof nadat ik naar mijn vrienden zwaaide, riep iemand uit de groep: ‘Je wordt beroemd!’
Nee hoor, schudde ik mijn hoofd. ‘Morgen is het gewoon weer vrijdag.’
En later, toen ik in de tram zat onderweg naar huis, dacht ik na over zulke woorden. Het lijkt erop dat als je kan aantonen dat je in een radio uitzending bent geweest of een interview hebt gehad, je kunt spreken van enig succes.
Ik had net een signeersessie gehad bij de Bruna boekwinkel. Aan een hoge tafel stond ik mijn pen te klikken terwijl nietsvermoedende mensen naar binnen liepen, met hun hakken over de gladde rand gleden terwijl ze een beetje wazig naar mij keken, naar mijn stapel boeken en het bordje, aarzelden en vaak doorliepen. Een meneer zei: ‘Hallo, ben jij de schrijver?’ en vroeg om uitleg.
Je wordt niet beroemd als je een keer naar een radio uitzending mag, uitgenodigd wordt voor een interview, een foto sessie of een signeersessie. Het helpt wel. Kortdurend.
En waarom zou iemand vinden dat beroemd worden op een soort verlanglijstje zou horen te staan. Ik heb niets met beroemd zijn, sterker nog, dat prominent bij een hoge tafel staan met een mooi doek er overheen en mensen glimlachend en knikkend toespreken heeft niets met beroemd zijn te maken. Het is werken. Hard werken. Om je boek te verkopen omdat er morgen, als het gewoon weer vrijdag is, een nieuwe schrijver jouw plekje inneemt bij de tafel waar de top vijf staat aangekondigd. De aandacht van de media, de boekwinkels, de mensen, is kort. Morgen ben je weer vergeten. En misschien is dat ook wel een geruststelling.
Geef een reactie