Het was vorig jaar na een concert dat ik beneden in de hal bij de tafel stond te wachten. Je stond naast me, een kleine man, fragiel, in het zwart. Zwartgelakte nagels, pen in de hand. ‘Mot ie getekend?’ Ja, graag. Je nam mijn net aangeschafte plaat over en tekende met snelle vaart een grote J en een D. De jazzplaat heb ik sindsdien met regelmaat beluisterd. Boogaloo en Vogelvrij zijn favoriete nummers. Vooral Vogelvrij omdat het een kwetsbare tekst is op een kwetsbare melodie.

Bovendien herken ik het Rotterdamse accent en de woorden als geen ander. Mijn halve familie komt er vandaan. We rollen allemaal met de ‘r’. We eten allemaal een kaakie bij ons bakkie pleur en vinden dat er een engeltje over onze tong piest als het erg lekker is. We doen allemaal aan no nonsense.
Ik liep een paar jaar geleden nog door de Spaanse Bocht om naar het huis te kijken waar mijn voorouders gewoond hebben. Ik ken de verhalen van de bombardementen. De scherven in het oog. De honger. Tulpenbollen vreten. En de wederopbouw. Sparta. En mijn grootouders die in Brabant zoveel Rotterdam misten.

Je hebt het maar mooi voor elkaar, Jules, er op 19 december 2019 tussenuit piepen. Net voor kerst wanneer iedere familie weer net doet alsof de kerstdagen gewone dagen zijn en niemand doodgaat als ze niet op visite komen maar ondertussen beledigd zijn als men liever thuisblijft. Pleurt een end op.

Vogelvrij

Soms, al wakend kan ik voelen
als een vogel in mijn droom
Hoe het is om niets te hoeven
en te zien hoe alles stroomt.

Dag Jules Deelder.